Hoogteziekte: verschil tussen versies

Versie van 4 nov 2011 om 14:16

Hoogteziekte, bergenziekte of in het Engels Mountain-sickness of altitude sickness is een aandoening die in landen met bergen hoger dan 3500 meter kan optreden en zodoende in Nederland niet voorkomt. Nederlandse reizigers kunnen er echter wel last van krijgen.

Hoogteziekte ontstaat tijdens (snelle) beklimming van bergen en kan optreden bij hoogtes vanaf 2500 meter. Tot een hoogte van ongeveer 6000 meter treedt hoogteziekte alleen op bij klimmers die gevoelig zijn voor hoogteziekte of niet voldoende geacclimatiseerd zijn. Boven de 6000 meter zullen klimmers steeds enkele dagen naar een lager gelegen deel van de berg moeten gaan om te acclimatiseren voordat ze opnieuw stijgen. Op grotere hoogtes kan zelfs een goed geacclimatiseerd persoon slechts enkele dagen verblijven.

Hoogteziekte ontstaat doordat bij stijging iedere 5500 meter de luchtdruk halveert waardoor ook de concentratie van zuurstof in de omgevingslucht afneemt. Bij iedere inademing komt hierdoor minder zuurstof in de longen en het bloed terecht, zonder dat daarbij de concentratie van koolstofdioxide stijgt. Doordat de ademprikkel in de hersenen niet wordt aangestuurd door de zuurstofconcentratie in het bloed, maar door de stijging van de koolstofdioxide. Omdat de concentratie van [[koolstofdioxide niet veranderd reageren de hersenen eerste instantie niet op het zuurstoftekort. Door te acclimatiseren (wennen aan een nieuwe omgeving) kan de capaciteit van het lichaam om zuurstof op te nemen worden vergroot. Het lichaam reageert op het zuurstoftekort door aanmaak van extra rode bloedcellen als gevolg van afgifte van het hormoon erytropoëtine in de nieren, dat wordt uitgescheiden als gevolg van chronisch zuurstoftekort. Het effect hiervan duurt echter enkele weken. Wanneer het lichaam goed is aangepast kan men goed op de geacclimatiseerde hoogte verblijven. Voor hoogtes boven de 6000 meter geldt dit echter niet en is acclimatisering niet meer voldoende mogelijk, men zal dan regelmatig moeten afdalen naar lager gelegen gebieden. Boven de 9000 meter kan men niet in leven blijven.

Iedereen kan hoogteziekte krijgen, ook wanneer men goed geacclimatiseerd is. Zelfs dragers die regelmatig een klim maken kunnen hoogteziekte krijgen en hieraan overlijden.

Milde symptomen

• (Lichte) hoofdpijn
• Duizeligheid
• Slapeloosheid
• Slechte eetlust en misselijkheid
• Gevoel van algehele malaise
• Onregelmatige ademhaling in de slaap
• Verminderde urineproductie
• Licht oedeem op handen, voeten en gezicht
• Tintelende vingers

Bij milde symptomen is enkele dagen rust op een vaste hoogte vaak voldoende om de verschijnselen over te laten gaan en het lichaam de gelegenheid geven te acclimatiseren.

Ernstige symptomen

• Ernstige hoofdpijn (die niet verdwijnt met pijnstillers)
• Abnormale oververmoeidheid, moeilijk ademhalen (ook bij rust), benauwdheid
• Ophoesten van roze, roestkleurig slijm
• Verlies van coördinatie
• Onverschillig, apathisch gedrag
• Blauwachtige lippen en/of nagels (cyanose)
• Bewusteloosheid

Ernstige symptomen van hoogteziekte zijn levensbedreigend en wanneer niet tijdig wordt ingegrepen kan het slachtoffer snel overlijden. De beste therapie is afdalen naar een laagere hoogte. Vaak heeft een afdaling van 500 tot 1000 meter al effect en verdwijnen de symptomen in de loop van enkele dagen.

Ter voorkoming van de verschijnselen van hoogteziekte kan men gebruik maken van het medicijn Diamox (werkzame stof Acetazolamide), het heeft een gunstig effect op de snelheid van acclimatiseren. Diamox werkt echter niet direct waardoor afdalen noodzakelijk blijft indien er verschijnselen bestaan.

Meer informatie:
http://www.hoogteziekte.info/
Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoogteziekte