Response: verschil tussen versies

Versie van 6 okt 2011 om 21:25

De tweede stap van het protocol is het testen van het bewustzijn van het slachtoffer. Dat is een logische stap, immers zullen we eerst contact maken met het slachtoffer alvorens te starten met het verlenen van Eerste Hulp. Indien er een acuut levensbedreigende aandoening is, zal het contact kortstondig zijn en men direct het probleem aanpakken. Lijkt er niet een acuut probleem te zijn dan heeft men wat meer tijd om vragen te stellen over wat er aan de hand is, wat het ongevalsmechanisme is en wat je voor het slachtoffer kunt betekenen.

Bij de eerste benadering van het slachtoffer kan men al veel informatie krijgen, indien het slachtoffer de ogen open heeft en praat, is hij aanspreekbaar. Reageert het slachtoffer niet op aanspreken, dan is het zaak om verder te kijken. De controle van de Response (reactie) heeft dus ook een functie in het onderscheid maken tussen een acuut bedreigd slachtoffer, of een slachtoffer waarbij je wat meer tijd hebt.

Grofweg zijn er twee stappen:

1. Het slachtoffer aanspreken, bij voorkeur bij zijn voornaam.
2. Indien geen reactie: voorzichtig aan beide schouders schudden

Waar vroeger de pijnprikkel werd gebruikt bij een slachtoffer dat niet aanspreekbaar was is dat in de hedendaagse Eerste Hulp verlaten om dat deze vaak inadequaat werd toegepast.

Het geteste bewustzijnsnivea kan worden ingedeeld doormiddel van de AVPU score, een versimpelde versie van de Glasgow Coma Scale ofwel EMV.

In de Response wordt kortstondig navraag gedaan naar de klachten van het slachtoffer, het ongevalsmechanisme en andere zaken die op dat moment van belang kunnen zijn. Een uitgebreide anamnese (vraaggesprek) vindt later plaats als de vitale functies gecontroleerd zijn.